Усебеларускі народны сход – гарант палітычнай стабільнасці і суверэнітэту
Інтэрв'ю, публікацыі, меркаванні
Пяць іпастасей дэлегата Усебеларускага народнага сходу Аксаны Акуневіч
Яе дзень пачынаецца не з кавы, а з дзясятка званкоў, спіса неадкладных спраў і нечай просьбы аб дапамозе. Яна не чакае натхнення, каб дзейнічаць, – яна сама становіцца гэтым натхненнем для іншых. Старшая медсястра? Жанчына? Мама? Гаспадыня? Актрыса? Пяць граней – адно жыццё. Не ідэальная, не выдуманая, а сапраўдная – з яе бяссоннымі начамі, цяжкім выбарам і тым рэдкім шчасцем, калі раніцай хочацца на работу, а вечарам – дадому.
«Я – медык»
Менавіта так адказвае Аксана Акуневіч на пытанне: «Хто ты ў першую чаргу?». І справа тут не толькі ў тым, што 30 гадоў Аксана Васільеўна прысвяціла медыцыне, а ў самім адчуванні свайго сапраўднага месца, дзе дапамога людзям, міласэрнасць і суперажыванне стаяць у аснове жыццёвых прынцыпаў.
Аксана нарадзілася ў Лепелі, вучылася на выдатна – школа з залатым медалём, медвучылішча з чырвоным дыпломам. Вучылася захоплена, не прапускаючы ні аднаго занятку, на практыцы была лепшай студэнткай. У прафесію прыйшла ў ліхія 90-я, калі многім даводзілася рабіць выбар: атрымліваць вышэйшую адукацыю або працаваць і дапамагаць сям'і. Выбар для яе тады быў відавочны. Праз гады яна ўсё ж атрымала ўніверсітэцкі дыплом псіхолага і канфліктолага – «для душы і для справы», як жартуе наша гераіня. А пачынала з аперацыйнай:
– Першы раз ледзь прытомнасць не страціла, калі ўбачыла аперацыйнае поле і надрэз скальпелем. Думала: «Ну, з мяне толку не будзе». А на другой аперацыі – ужо лягчэй.
Потым былі дзіцячы санаторый, масажы, паліклініка і, нарэшце, – адміністрацыйная работа: апошнія 12 гадоў Аксана Акуневіч – нязменная старшая медсястра Лепельскай ЦРБ. На яе плячах вялікі пласт арганізацыйных задач: ад падрыхтоўкі шматлікіх дакументаў да стварэння ў калектыве добрага мікраклімату. І з тым, і з другім Аксана Васільеўна спраўляецца бездакорна. За гэтыя гады яна не толькі вывучыла ўсе тонкасці «папяровай работы», але і навучылася знаходзіць агульную мову з кожным супрацоўнікам. Бо старшая медыцынская сястра – гэта своеасаблівы топ-менеджар, які займаецца камандаўтварэннем у сваім калектыве. Калі ў бальніцы нешта ідзе не так – тэлефануюць Аксане Акуневіч. Калі пацыент незадаволены – ідуць да Аксаны Акуневіч. Калі трэба арганізаваць карпаратыў, сабраць каманду на турзлёт, дапамогу для маючых патрэбу або супакоіць маладую медсястру перад першай начной зменай – зноў да яе.
– Я не ўяўляю сябе ў іншым месцы. Люблю сваіх ветэранаў, вельмі шкада, калі ідуць на пенсію. Цаню моладзь і, вядома ж, вучу іх і патрабую. Люблю, калі працуюць без падштурхоўвання, унікаюць, самі праяўляюць ініцыятыву. Для мяне ўсе яны вельмі блізкія, гэта мая другая сям'я, – прызнаецца яна. – Хачу, каб людзі гаварылі, што ў нас самыя цудоўныя, вопытныя медсёстры, што наша бальніца – самая лепшая.
«Я – мама»
Напэўна, самая вялікая праца і найважнейшая задача для любога – гэта выгадаваць дзяцей дастойнымі людзьмі. І тут Аксана Васільеўна справілася на выдатна: два сыны, Арцём і Мікіта, як два маміны крылы – надзейныя, моцныя і верныя. Ганарыцца мама старэйшым сынам Арцёмам, які прадоўжыў медыцынскую дынастыю – працуе ўрачом-анестэзіёлагам-рэаніматолагам.
Захапляецца і крыху баіцца за малодшага Мікіту, які выбраў «неба», курсанта факультэта грамадзянскай авіяцыі Беларускай дзяржаўнай акадэміі авіяцыі.
– Вядома, я ніколі не перастану быць мамай: хвалююся, перажываю. І для мяне яны заўсёды – мае хлопчыкі. Але я разумею, што дзяцей трэба адпускаць, каб знайшлі сваю дарогу, каб сталі мужчынамі, не звязваць ім крылы ўласнымі страхамі і расчараваннямі. Сыны ведаюць: я заўсёды іх чакаю і заўсёды падтрымаю.
«Я – жанчына»
Аксана Акуневіч – чалавек неабыякавы, актыўны і дзейны. Таму нічога дзіўнага ў тым, што яе вельмі добра ведаюць у Лепельскім раёне яшчэ і як дэлегата Усебеларускага народнага сходу, актывістку Лепельскай раённай арганізацыі грамадскага аб'яднання «Беларускі саюз жанчын» і грамадскай арганізацыі «Белая Русь».
– Мне пашчасціла стаць дэлегатам VII Усебеларускага народнага сходу. Для мяне як для жанчыны, маці, грамадзянкі Беларусі важна, каб у маёй краіне заўсёды быў мір. Таму пасыл Прэзідэнта аб тым, што толькі разам мы можам захаваць мірнае існаванне для нашых дзяцей, вельмі каштоўны. Я ўпэўнена, што многае залежыць ад нас. Калі мы на сваіх месцах будзем выконваць нашу работу якасна, то забяспечым працвітанне краіны, рэгіёна, сям'і.
Важна, што гэта не проста словы, а крэда Аксаны Акуневіч, таму вакол яе заўсёды кіпіць жыццё: то яна арганізуе нейкую акцыю для дзяцей, то збірае падарункі для адзінокіх старых з бальніц сястрынскага догляду, то вязе пірагі для маладых салдат ад маці ў вайсковую часць. А яшчэ турзлёты, КВЗ, інтэлектуальныя гульні – гэтакі тымбілдынг для з'яднання калектыву.
«Я – актрыса»
Ёсць у Аксаны Акуневіч яшчэ адно захапленне – самадзейны тэатр. Іграе яна ў ім з невялікім перапынкам 30 гадоў. І наўрад ці сама з ходу зможа адказаць, колькі роляў яна сыграла за гэтыя гады: нянькі і партыйныя работнікі, разбітныя маладухі і бурклівыя бабулі – шэраг каларытных камедыйных роляў. А ў бягучым годзе Аксана даказала, што ёй пад сілу і драматычныя ролі. У пастаноўцы «Назаві яе Ганначкай», прысвечанай 80-годдзю Вялікай Перамогі, яна ўвасобіла спявачку Веру Лаўрову – натуру артыстычную, для навакольных легкадумную, але маючую глыбокую эмпатыю, здольную схаваць глыбока свой боль, каб абараніць ад гэтага болю іншых.
– Гэты спектакль быў вельмі складаным, вельмі цяжкім. Гэта праўда жыцця і яе пражыць трэба так, каб глядач паверыў: эмоцыі павінны быць праўдзівымі. Нерваў, эмоцый, адрэналіну, сівых валасоў гэты спектакль нам дабавіў. Спадзяюся, атрымалася.
Не проста атрымалася, а трапіла ў самае сэрца. І вобраз, створаны на сцэне Аксанай Акуневіч, атрымаўся адным з самых драматычных і запамінальных. Без слёз і істэрык, але ціха, глыбока і эмацыянальна, пластыкай і выцвілым голасам яна змагла паказаць гора маці, якая даведалася пра гібель сына, так, што зала плакала. Не кожнаму прафесійнаму акцёру даруецца гэта шчасце – выклікаць пачуццё спагады ў гледача.
«Я – гаспадыня»
Сама Аксана ролю гаспадыні дома ў сваім жыцці ставіць на апошняе месца, але гэта хутчэй звязана з высокай ступенню крытычнасці нашай гераіні да самой сабе. Бо ў гэты дом спяшаюцца яе сыны, з радасцю прыязджаюць сябры і сваякі. А дом у яе жывы, цёплы і ўтульны, якім бывае толькі ў лепшых гаспадынь. У ім шмат кветак і вышыўкі.
– Вышываць люблю. Вышываю і дару. І ў Германію паехалі мае работы, і ў Расію. Увогуле, добрым людзям дару, мне не шкада. Люблю, калі людзі радуюцца.
А яшчэ Аксана з дзяцінства марыла пра сабаку, а мары павінны здзяйсняцца, таму цяпер яе дома сустракае цудоўны сабака – такса Арчы.
– Прыходжу дадому – а ён прытомнасць страчвае ад шчасця. Дзеці так, напэўна, не радаваліся! – смяецца Аксана.
Вось такая яна – наша зямлячка Аксана Акуневіч: медык, мама, жанчына, актрыса і гаспадыня. А формула яе шчасця простая: «Калі раніцай хочацца на работу, а вечарам – дадому». І, здаецца, у яе ўсё атрымліваецца.
Тэкст і фота: Алена ГРУК.
Газета «Лепельский край»
